Piękne, niebieskie łuski. [Zoro x Sanji]

Udało mi się to napisać~! Jesteście dumni~? Bo ja bardzoooo...! Ale bardziej z tego, że się za to zabrałam, bo uważam, że to jest napisane jakoś tak... sztywno :/
Ogólnie ja jakoś tak dziwnie piszę... ;_;
Mimo tego życzę wam miłego czytania~!

~~~

Zoro stał oparty o burtę i wpatrywał się w spokojne, niebieskie morze.

Kompletnie jak jego oczy…

Wiał lekki wiaterek i było ciepło, a słońce świeciło złotymi promieniami.

Złote jak jego włosy…

Płynęli na kolejną wyspę, szukając nowych przygód, załoga korzystała z chwili spokoju i odpoczywała po posiłku, który przyrządziła Robin.

Nie Sanji, Robin.

Który to już dzień minął odkąd on opuścił statek? Chyba miesiąc, albo dwa…

Pewnego dnia, z samego rana, kucharz wybiegł na pokład. Zoro miał wtedy wartę, więc zainteresował się nagłym hałasem. Sanji od tak po prostu wskoczył do wody i zanurkował. Zielonowłosy wtedy najpierw parsknął nabijając się z blondyna i jego dziwacznego zachowania, ale tamten nie wypływał. I już nigdy nie wypłynął.

Szukali go, ale nie znaleźli, w końcu trzeba było się pogodzić z tą stratą.

A ja mu nie zdążyłem powiedzieć…

Od tamtego czasu Zoro zamknął się w sobie jeszcze bardziej, nie miał z kim się kłócić, nie miał na kogo patrzeć, nie mógł już zjeść tych pysznych dań i nie mógł poczuć jego przyjemnego zapachu, który był zmieszany z dymem papierosowym.

- Oi Zorro!! Uważaj!!!- usłyszał krzyk Luffy’ego i nie zdążył się nawet odwrócić, gdy coś w niego uderzyło.

To coś, prawdopodobnie cielsko kapitana (znudzonego odpoczywaniem), uderzyło w niego tak mocno, że wypuścił całe powietrze z płuc. Do tego barierka Going Merry nie wytrzymała i zielonowłosy poleciał do wody. Na szczęście Słomkowy w porę złapał się masztu swoją gumową łapą, więc szermierz nie musiał się martwić ratowaniem go.

Woda była ciepła, a on w płucach nie miał tlenu. A gdyby tak dać się ponieść falom? Nie wypełnił jeszcze swojej obietnicy danej Kuinie, ale jeśli to w końcu zrobi, to, z kim będzie się tym dzielił? Sanji’ego przecież nie ma, a bycie samotnikiem do końca życia jakoś mu się nie uśmiechało.

Zaraz do ciebie dołączę Kuina i ty Sanji też pewnie tam jesteś.

Wtedy coś przepłynęło tuż obok niego, ocierając swoim ogonem o jego nogi. To było duże i przypominało trochę rekina.

A niech mnie zeżre.

Zamknął oczy i czekał na pierwsze ugryzienie. Jego ciało powoli odmawiało posłuszeństwa z powodu braku powietrza, ale zamiast ugryźć to coś złapało go za ramiona. To coś miało dłonie! Ludzkie dłonie! Zoro szybko otworzył oczy, by zobaczyć, co to. Zamiast łba jakiegoś ryboludzia ujrzał piękną twarz Sanji’ego, jego złote włoski unosiły się w rytmie wody, brewka nadal była słodko zakręcona, a oczy jeszcze bardziej niebieskie. Jego skóra była biała jak ściana, a zamiast nóg miał rybi ogon, niebieski, łuskowaty ogon syrena. Zoro otworzył usta ze zdumienia i zachciało mu się płakać jednak przez to nabrał tylko wody do płuc i zaczął się dusić.

Nie teraz! Nie teraz gdy go znalazłem!

Sanji szybko zareagował, złączył ich usta i przekazał życiodajny tlen swojemu przyjacielowi, jednak ten niby delikatny i ratujący życie pocałunek zmienił się w żarliwy i pełen emocji, dzięki czemu szermierz dostał kolejną dawkę tlenu. W końcu jednak oderwali się od siebie i spojrzeli w oczy.

- Widziałem All Blue.- Sanji szeroko się uśmiechnął.- Pięknie tam jest, ale nie było tam was. Nie było ciebie.- przytulił się do Zoro.

Chłopak chciał mu odpowiedzieć, porozmawiać, żądać wyjaśnień, wyznać miłość, ale nie mógł przez tą wodę.

- Przepraszam, że zniknąłem tak nagle, ale mnie też to zaskoczyło. Spróbowałem jakieś ryby i sam się w nią zmieniłem.- zaśmiał się.- Najpierw popłynąłem szukać All Blue, a potem, gdy je znalazłem płynąłem za wami. Cały czas za swoją załogą.- oderwał się od chłopaka i pogłaskał go po policzku.- Wypłyń, bo zaczną się martwić.- zaśmiał się.

Szermierz zaprzeczył ruchem głowy i złożył palce tak by przedstawiały serduszko.

- Ja ciebie też.- Sanji uśmiechnął się i znów pocałował Zoro, dając mu tlen.- Pogadajmy wieczorem, wypłynę na powierzchnie, a ty załatw sobie wartę.

Zielonowłosy też się uśmiechnął i wskazał palcem na górę, a potem udał, że się dusi i wskazał na Sanji’ego.

- Nie, nie uduszę się, mam też płuca. A teraz płyń glonie, bo pomyślą, że tu zdechłeś.

Szermierz uśmiechnął się zadziornie i pocałował jeszcze raz blondyna. Potem zaczął wypływać na powierzchnię. Gdy w końcu się tam znalazł to odetchnął pełną piersią. Z czystej ciekawości, by upewnić się, że to nie były zwidy, spojrzał na taflę wody i ujrzał piękny niebieski ogon i bladą cerę.

Nie mogę się doczekać wieczora.

- Zoro!- krzyknął Usopp wychylając się zza burty i zrzucając przyjacielowi drabinkę.- Już myśleliśmy, że się tam utopiłeś! Co ty tam tak długo robiłeś, co?!

Chłopak złapał drabinkę i wspiął się trochę na górę, w połowie drogi znów spojrzał na morze i znów dostrzegł ten cudowny ogon.

- Ryby sobie oglądałem, nie mogę?!- odkrzyknął z uśmiechem i wlazł na pokład.